www.rivanehna.fora.pl

Amrod Darthon

- Tak, nie ma na co zwlekać. - przemienił się na moment w kruka, by zlecieć z dachu, stanął przed nimi na nogach, szybko wyciągając mapę. - Tędy - zachichotał widząc ich miny. Droga prowadziła przez środek miasta, aż do bramy wjazdowej, a stamtąd podmokłym lasem, przez który według Amroda mieli przechodzić najkrócej przez trzy dni do stóp gór majaczących z oddali.

Selvian

-No ładnie... Lasy, góry, dzika przyroda... Normalnie poczujemy się, jakbyśmy się cofnęli o dobre parę tysięcy lat do tyłu - skwitował lekko ironicznie.
I ja mam w takich warunkach zwrócić na siebie uwagę Seleny? Za to pewnie ten elficzek, czy też PÓŁELFICZEK, będzie czuł się jak u siebie w domu, taki brak cywilizacji...

Amrod Darthon

- Nie marudź Selvian, pokażę ci kilka sztuczek, w końcu wychowałem się w lesie.

Tanthalas

- Wspaniałe uczucie, prawda, Encalldarze?? - Zagadał Tanis do jaszczura myślami mając na myśli zapach lasu.
- Masz rację Tanisku. - odparł Encalldar.
- Ta..Tanisku??!!??!! Co ty mi tu odstawiasz przyjacielu?? - wrzasnął myślami Tanis [i] Całe szczęście, że Selvien tego nie słyszał.
- Miałem być mniej oficjalny - Odparł rozbawiony Encalldar.
- Ale bez przesady... to tak jakbym saczął mówić do Ciebie per Enci. Jak byś się czuł?? -
- Faktycznie, trochę byłoby mi głupio. Wybacz Tanisku... - Encalldar zakończył rozmowę śmiejąc się po jaszczurzemu. I to bynajmniej nie w myślach.
Znalazł się jaszczur z poczuciem humoru pomyślał Tanis, ale zaraz po tym się rozchmurzył.

Selvian

Oho, kolejny, co go matka na leśnej polanie rodziła...
-Taki kurs sztuki przetrwania? No słucham, jakie sztuczki na przykład?

Amrod Darthon

- Wiem, że ciężko ci idzie walka na miecze i strzelanie z łuku, cóż jestem z tego całkiem niezły, jak znam tutejszych miejscowych, to nawet ogniska nie potrafią rozpalić.

Tanthalas

Tanis przestał zwracać uwagę na kogokolwiek. Zmienił się w panterę, i zniknął gdzieś w lesie koło drogi.

Selvian

-No wiesz, jeśli ci chodzi o rozpalanie ogniska poprzed tarcie kamieniem o kamień czy coś w tym rodzaju, to rzeczywiście tego nie potrafię, ale jest jeszcze coś takiego jak MAGIA - uśmiechnął się lekko i wyczarował na dłoni niewielki płomyk.

Amrod Darthon

- Kamieniem o kamień, żeś ze wymyślił od czego jest w lesie Findecano - zaśmiał się jak to miał w zwyczaju.

Selvian

-Findecano? A to co, jakaś specjalna roślinka, nie znana nam, mieszczuchom?

Amrod Darthon

- Smok przyacielu, nie no jak mu to powiem to padnie ze śmiechu, on roślinką nie wytrzymam.

Selvian

-SMOK? - Selvian spojrzał na Amroda jak na wariata. - Chcesz rozmawiać ze SMOKIEM? - cóż, jemu smoki były znane wyłącznie z książek, no oczywiście nie licząc tych małych pseudosmoków, które były ulubionymi pupilkami bogatych dam.

Tanthalas

Encalldar, stwierdziwszy bezczelnie, że brak zakazu oznacza przyzwolenie, rozwinął skrzydła, przy czym jedno śmignęło tuż koło głowy Selviana, i wzbił się w powietrze.

Tanis przedzierał się przez puszczę. Był w swoim żywiole. Biegał, skakał z drzewa na drzewo czwytając się gałęzi pazurami. Gdyby go ktoś teraz zobaczył, to mógłby pomyśleć, że to kilkumiesięczne kocię, które się bawi po oddaleniu od matki. Kilka razy przybiegał do drogi, by się przekonać gdzie są towarzysze. Przez cały czas od przemiany, był jakieś sto kroków przed nimi. Postanowił wybiec troche bardziej do przodu. Gdy tak biegł, nagle coś go zaniepokoiło. wyczuł obcych w pobliżu. podkradł się bezszelestnie i ujżał kilkunastu wojowników, w pełnym rynsztunku bojowym ukrytych w zaroślach przy drodze. Czekali na kogoś: na nich. Szybko zeskoczył z drzewa i popędził w stronę grupy.
Czemu ja do cholery nigdy nie mogę się trochę pocieszyć... pomyślał zmieniając się z powrotem w półelfa. Był już niedaleko.

Amrod Darthon

- Jestem Naznaczonym nie? W końcu umiem z nimi rozmawiać, cóż przyjaciel jak przyjaciel więc nic mi nie zrobi.

Selvian

Tia, przyjaciel... Dzika bestia to dzika bestia i jak zgłodnieje, to ciekawe na jak długo starczy mu ta "przyjaźń" - skomentował w myślach, ale nic już nie powiedział. Ogarnęło go nagłe poczucie niepokoju. Dziwne, ale te przeczucia jakoś zazwyczaj się sprawdzały, w końcu podobno mag, który na niego zakładał siatkę tych wszystkich zaklęć, był mistrzem w swoim fachu.