www.rivanehna.fora.pl

Velamar

- Jesteś półwampirką, prawda? - zapytał jej Vel. - Co wiesz o rasie, której krew krąży w twoich żyłach??

Selvian

Selvian w międzyczasie przytulił Selenę do siebie. To był taki odruch, nie przejmował się, że Velamar siedzi obok nich, po prostu nadal czuł się nieco oszołomiony. Chyba przeżył jakiś szok termiczny czy coś...

Ona nadal jest niepewna swoich uczuć, bo ktoś ją w przeszłości skrzywdził... Niby jak o tym mówiła to wydawało się, że już dawno się z tego otrząsnęła, ale może jednak...
Cóż, on nie wiedział, jak to jest. Nigdy nie przeżył urazu "z powodów sercowych", bo nigdy nie był zaangażowany w żaden związek emocjonalnie. To on krzywdził innych, a nie na odwrót... Tak, teraz to sobie uświadomił, ale mimo wszystko nie potrafił znaleźć u siebie ani śladu wyrzutów sumienia.

Selena Vailire

-Teoretycznie jest to rasa zaliczająca się do ras nocnych, posiadających kły użyteczne przy wysysaniu krwii. Wampirem można zostać poprzez ugryzienie, chociaż często wampirze cechy są wrodzone dzięki któremuś z rodziców. Wampiry czują pociąg do krwii, jednak w 3459 roku III Ery Orian Naildian odkrył lek, który pozwalał wampirom normalnie żyć.-Selena uśmiechnęła się.-Lek doskonalony był 12 lat.

Wampirka oparła głowę o ramię Selviana. Jej sumienia coś tam mamrotały, coś, co było jej obojętne.

Velamar

- W praktyce jest trochę inaczej niż w teorii. Pojecie "Wampiry" dzieli się na dwie kategorie: wampiry szlachetne, oraz wampiry dzikie. Wampiry szlachetne wyglądają jak ludzie, z tym że mają bledszą cerę i kły. Wampiry szlachetne, to po prostu rasa, która tak jak ludzie czy elfy ma swoja ciągłość, dzieci rodza się wampirami, żyjątrochę krócej niż elfy. Wampirem szlachetnym trzeba się urodzić. Wampiry dzikie natomiast to te potwory, którymi straszy się niegrzeczne ludzkie dzieci. Są fizycznie zniekształcone, mają dużo wieksze kły i cechy fizyczne nietoperzy. I najważniejsza różnica: Wampiry szlachetne nie potrzebują krwi aby przeżyć. Pijąc dobrowolnie przez kogoś oddaną krew, mogą szybciej uleczyć swoje rany, ale nie odczuwają głodu, i mają psychikę zbliżoną do ludzkiej, czy elfiej. Z drugiej strony, wampiry dzikie to żądni krwi psychopaci, którzy potrzebują krwi do przeżycia. właśnie wampiry dzikie powstają przez ukąszenie wampira, ale tylko dzikiego, lub pod wpływem klątwy. Ten lek pozwala przywrócić wampirowi dzikiemu poprzednią postać na tyle, aby nie odczuwał on głodu i wyglądał w miarę normalnie, a także przywraca normalną swiadomośc. - zakończył tyradę Vel.

Selena Vailire

-Pomyliłeś to z lekiem wynalezionym w 563 roku V Ery-wtrąciła pogodnie Selena.

Velamar

- Może. - powiedział Vel. Nie chciał się teraz sprzeczać. Czuł to, zanosiło sie na burzę.

*Amrod ma szlaban, więc jej nie będzie*

Selena Vailire

*A mnie nie będzie od jutra, bo jadę nad morze. =.=*

Selena westchnęła. Rozsądek kompletnie nie przejmował się stanem jej uczuć i z dziką pasją wywlekał przeszłość na wierzch, aż wampirka wszystko sobie dokładnie przypomniała.
Odsunęła głowę od ramienia Selviana, gapiąc się z zamyśleniem na wodę.

Selvian

-Coś się stało? - spytał, widząc, że Selenę ogarnęły czarne myśli. I doskonale wiedział, z jakiego powodu.

Selena Vailire

-Nic...-Selena westchnęła cicho, nadal wpatrując się w wodę. Po części miała rację; w końcu to się stało już jakiś czas temu...

Selvian

-No dobra, to zapytam inaczej - możesz mi powiedzieć, co cię teraz gnębi? Przecież widzę, że nagle straciłaś humor...

Selena Vailire

Selena spróbowała się uśmiechnąć.
-Nie zadręczaj się tym, Selvianie...-mruknęła cicho. Znowu oparła głowę o jego ramię.

Velamar

Nad rzekę powoli napłyneły czarne chmury. jeszcze nie padało, ale jż wiadomo bylo, co sie święci. Velamar był wyraźnie zadowolony.

Selvian

Westchnął cicho. To, że nie chciała mu powiedzieć, też mogło znaczyć, iż nie ufa mu do końca. Nie mógł jednak na to nic poradzić. Zaczął bezwiednie głaskać jej włosy, patrząc przed siebie zamyślonym wzrokiem.

Selena Vailire

Nastała ponura cisza.
-Zbiera się na burzę. Chyba trzeba będzie zrobić jakiś postój-powiedziała w końcu Selena.

Velamar

- Może trzeba. - powiedział Velamar. Nim jednak zdażyli dobic do brzegu, błysnęło, gruchnęło, i zaczęło lać. Vel wzbił się w powietrze, po czym zawisł jakieś dwadzieścia metrów nad ziemią. Można było odnieść wrażenie że stoi na jakiejs niewidocznej półce skalnej delektując się burzą.