www.rivanehna.fora.pl

Velamar

- rozwaliliśmy tę burzę. - spluną krwią - Żebyś nie tracił zmysłów przez wariacje siatki nałożonych na ciebie zaklęć.

Selena Vailire

-Na piorun odpowiada się piorunem-Selena uśmiechnęła się.-Na pewno wszystko dobrze?-zapytała jeszcze raz Selviana z troską i niemal...czule.

*Rozsądek zerka na nią podejrzliwie.*

Selvian

-Taaa... Dobrze. Tak jakby - próbuje się uśmiechnąć. - A burzy już nie ma? - spojrzał na Selenę prawie jak dziecko oczekujące jakiejś niezwykle ważnej odpowiedzi od matki.

Selena Vailire

-Jeszcze trochę pada. Ale piorunów już nie ma-Selena ziewnęła.-Powinniśmy wypocząć. Wszyscy. Selvian po tym, co zafundowała mu siatka zaklęć, a ja i Velemar użyliśmy sporo many.

Velamar

czemu ja czuje się olany?? zastanowił sie z ironią Vel. Wytarł zaschniętą krew z brody, i wrócił do rzucania tworzonymi przez siebie nożami w ścianę.

Selvian

-No właśnie. Zgadzam się. Możesz mnie nawet użyć jako poduszki - przytulił ją do siebie.

Selena Vailire

-Skorzystam z oferty-Selena zaśmiała się.-Velemar, ty całą noc masz zamiar tak tymi nożami rzucać?

Velamar

- Nie mam nic lepszego do roboty, ani nikogo z kim mógłbym pogruchać, więc chyba tak - uśmiechnał się. - ale później może przerzucę się na więkrzy kaliber - to powiedziawszy wyczarował mały toporek i rzucił nim w ścianę, po czym wrócił do noży.
Co za wychowanie... czy nawet kupcy nie znają słowa"dziękuje"?? zastanawiał się, na co ten świat schodzi

Selvian

Świat się po prostu schamił, mój drogi, nic na to nie poradzisz...

-Zawsze możesz "pogruchać" z nami - odpowiedział, przełamując sam siebie. Bo miał ochotę powiedzieć, że w takim razie niech się stąd wynosi. - Chyba że nieodpowiada ci nasze towarzystwo...

Selena Vailire

Rozległo się ciche westchnięcie Seleny. Pół-elfka skuliła się jak kociak i, z głową opartą o ramię Selviana, spała sobie słodko w najlepsze.

Velamar

- Nie, spoko, fajni z was kompani. - zaśmiał sie w duchu - Powiedz mi, Selvian, kto cię tak załatwił z ta siatką??

Selvian

-Załatwił? Ty wiesz, ile kasy poszło na to, żebym mógł takie coś mieć? Już nie mówiąc o tym, ile to konwencji złamało... - uśmiechnął się.

Velamar

- Na własne życzenie się tak urządzić... Niezła opcja, zwłaszcza jak jesteś masochistą. - powiedział Vel. Był absolutnie pewien, ze za taką cenę, to ni cholery by sie nie zgodził. - Sorki za takie postawienie sprawy, ale ja za żadne skarby nie dałbym sobie czegoś takiego zrobić. Jeśli ktoś nieprzychylny wyczai twoją sałbość, to bedzie z toba krucho, zwłaszcza jeśli zazwyczaj działasz sam...

Selvian

-W sumie, to nie była moja decyzja, ja miałem wtedy jakieś... dziesięć lat. Ale i tak tego nie żałuję - wzruszył ramionami. Velamar nie wiedział o jednej bardzo prostej rzeczy - on bez tych zaklęć był praktycznie całkowitym beztalenciem magicznym i każdy, kto chciał, mógłby go ustrzelić.

Velamar

- Jak nie załujesz to spoko i krzyżyk na droge. Ale znajdź sobie kogoś zaufanego, kto zawsze będzie mógł cię bronić... - powiedział - jeśli na przykład narazisz sie jakiemuś magowi, władającemu piorunami, to po tobie... Nie zycze ci źle, i dlatego radzę ci żebyś komuś wreszcie zaufał....