www.rivanehna.fora.pl

Selvian

-Na przykład jej? - wskazał na śpiącą Selenę, opartą o jego ramię.

Velamar

- Jej przede wszystkim, jeśli macie się ku sobie, ale ona może nie wystarczyć... - powiedział wampir. - Zwłaszcza, że jeśli na prawdę Ci na niej zależy, to sam rzuciłbyś się na zaklęcie, byle tylko ona nie zginęła...

Selvian

Selvian spojrzał na niego wzrokiem niewyrażających żadnych emocji.

Czy ja naprawdę byłbym kiedykolwiek zdolny do takiego poświęcenia?

-Czyżbyś więc miał na myśli siebie?

Velamar

- Nie, nie mówię konkretnie o nikim. Mówię ogólnikami, jeśli wolisz. - powiedział Vel. Kiedy przyglądał sie aurze Selviana w łódce, dostrzegł w niej, że Selvian nie kocha Seleny na prawdę, a przynajmniej jeszcze nie... A ona była rozdarta między niego i tego półelfa, który z kolei stwierdził, że ma dość i zniknął w lesie... Ci dwaj się nie cierpili nawzajem.
- chyba pójdę w slad Seleny. Zużyłem kupę many rozpraszając najpiękniejszą burzę jaką dotąd widziałem... No to dobranoc. i przemyśl sobie co Ci powiedziałem... - ułożył sobie płaszcz pod głową jak poduszkę, dorzucił do ognia i zasnął.

Selvian

Co tak właściwie ja go obchodzę? - pomyślał podejrzliwie. Czyżby miał w tym jakiś interes? - wzruszył ramionami. To wszystko wyglądało dosyć dziwnie, a co gorsza, Velamar teraz znał jego słaby punkt - i mógł go z łatwością wykorzystać. A to mu się bardzo niepodobało.
I co niby znaczy, że ja nie kocham Seleny? Skąd on niby może to wiedzieć? Ja w końcu chyba lepiej sobie zdaję sprawę ze swoich uczuć...

Selena Vailire

Selena spała dosyć krótko. Obudziła się i powoli wstała, nie chcąc zrywać na nogi towarzyszy. Dorzuciła do ognia i usiadła przy ognisku, wpatrując się w ogień.

Selvian

Selvian i tak nie spał, głowę zaprzątały mu rozmaite myśli. Na temat Seleny, jej uczuć i jego uczuć w stosunku do niej, na temat tego, że Velamar wie, jak na niego działa burza, a w końcu nie ufa wampirowi ani trochę, mimo że z niewiadomych przyczyn mu pomógł... Zastanawia się teżź nad radą Valemara. Tyle że niby komu mógłby na tyle zaufać, no może pomijając Selenę?

Zauważył, że Selena wstała. Patrzył na nią w milczeniu, nie wiedząc, czy do niej zagadać, czy też może pół-wampirka też chce teraz przemyśleć parę spraw.

Selena Vailire

Selena westchnęła po raz któryś z rzędu. Przemyśleć nie mogła niczego, bo jej myśli nie umiały ułożyć się w cokolwiek logicznego.
Odwróciła się i spostrzegła, że Selvian się w nią wpatruje.
-Nie śpisz już?-zagadnęła cicho.

Selvian

-Nie spałem wogóle - mruknął. Przysunął się do Seleny. - Wiesz może czemu Velamar mi pomógł?

Selena Vailire

-Bo go poprosiłam i...-Selena spojrzała mu prosto w oczy.-Czemu miałby tego nie zrobić? Musimy trzymać się razem.

Selvian

-Kosztowało go to sporo many, a przecież praktycznie nas nie zna. Mógłby po prostu mnie olać.

Selena Vailire

-Raczej wątpię, żebym mu na to pozwoliła-Selena uśmiechnęła się.-No ale będzie go można potem zapytać.

Selvian

-Owszem, ale... Co to znaczy, że byś mu nie pozwoliła? - uśmiechnął się.

Selena Vailire

-Użyłabym siły swojego wrzasku i zmusiła go do odegniania piorunów-odpowiedziała wesoło Selena.-Nie wytrzymałby więcej niż minutę.

Selvian

-No rzeczywiście, to brzmi groźnie - zaśmiał się. - To ja chyba muszę uważać, bo jak będziesz czegoś chciała, to wystarczy, że na mnie wrzaśniesz...